ആദ്യത്തെ വാതിൽ

ചില രാത്രികളിൽ അത്
അടയാൻ അമാന്തിക്കുന്നു
കണ്ണീരിൽ കുളിച്ചാലും
സ്വപ്നത്തിൽ ജ്വലിച്ചാലും
ക്ഷീണത്തിൽ നനഞ്ഞാലും
ഒരേ അമാന്തം.


നന്മയിൽ ചാരിയാലും
തിന്മയിൽ തള്ളിയാലും
അതേ അമാന്തം.


ഒന്നിമ ചിമ്മിയാൽ മതി,
സംഗീതമാവാൻ കൊതിക്കുന്ന
കിളിയുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക്
കൺ തുറക്കാൻ.

എല്ലാ മനുഷ്യർക്കും എന്റെ പുതുവ(ഹ)ർഷം

കാലങ്ങൾ

പണ്ട്
നിറഞ്ഞൊഴുകും പുഴയുടെ തീരത്തിരുന്ന്
നീ പറഞ്ഞു
പാലമില്ലാതെയും പുഴ കടക്കാമെന്ന്
പൂവില്ലാതെയും പൂക്കാലമുണ്ടാവുമെന്ന്
നിറയാതെയും തുളുമ്പാമെന്ന്
ചിറകില്ലാതെയും ഉയരാമെന്ന്
നിശബ്ദം പാടാമെന്ന്

ഇപ്പോൾ
ഇവിടെ ഒരു പുഴയുണ്ടായിരുന്നോ
എന്ന് നമ്മൾ അതിശയപ്പെടുന്നു
മഴയില്ലാതെയും
മരമില്ലാതെയും
പുഴയില്ലാതെയും
നമ്മൾ കാലം തെറ്റി നിൽക്കെ
നീ എന്നിൽ നിന്നും
ഞാൻ നിന്നിൽ നിന്നും
തൊട്ടെടുക്കുന്നു
നിറം മങ്ങിയ ഒരു മഴവില്ല്

പ്രകൃതിയും ഞാനും

ഇടിമിന്നൽ കൂടു കൂട്ടാനിടം തേടിയത്
പഴയൊരീ വീടിൻ ചുമരിൽ
മഴക്കഭയമായത് അടുക്കളയിലെ ഈ ഓട്ടു പാത്രം
മഞ്ഞലകൾ തണുപ്പകറ്റിയതീ ഈ മേനിച്ചൂടിൽ
കാറ്റൊരീണം തേടിയതെൻ തുളയില്ലാ കാതിൽ
നിലാവ് നിഴൽ വീഴ്ത്തിയതെൻ പാതി നഗ്നതയിൽ
വെയിലോടിക്കളിച്ചതെൻ മുറിയിലും മുറ്റത്തും............


അകത്തും പുറത്തും
ഞാനെന്റെ പ്രകൃതിയെ വളർത്തുന്നു
ചിറകുകളില്ലെങ്കിലും
ഒരാകാശത്തെ ഞാൻ ഗർഭം ധരിക്കുന്നു
എന്റെ മേച്ചിൽ സ്ഥലങ്ങൾ എന്നിൽ തന്നെ
പരന്നുകിടപ്പുണ്ട്.

ഞാന്‍

മുകിലിന്‍ വസന്തങ്ങളില്‍ നിന്നും,
മഴ
മുടിയില്‍ തിരുകിയ
പൂമൊട്ടില്‍
ഭൂമിക്കുള്ള
കൌതുകമാണു ഞാന്‍

ഒറ്റ നിമിഷം

ഓരോ ഉണര്‍ച്ചയും ഓരോ ജന്മമാണ്
ഉണര്‍വ്വിന്റെ ആദ്യനിമിഷത്തെ
നിശൂന്യത
ഇന്നലെ, നാളെ
എന്നൊന്നില്ലാതെ
സ്വതന്ത്രമായത്
ചെറുതെങ്കിലും ദീപ്തം
കുട്ടിക്കാലം മഴയിലേക്കെന്ന പോലെ അനിയന്ത്രിതം.
വിടര്‍ന്നിരിക്കാം
പിറന്ന കുഞ്ഞിന്റെ നിര്‍ഭാരത്തില്‍
പിന്നെ ഒച്ചയും പകര്‍ച്ചയുമായി
വരവായി,ഓരോന്നും.
ഒടുവില്‍ കനത്തോടെ നിലം പൊത്തുന്നു......
ഓരോ ദിവസവും
ഓരോ ജന്മമാണ്.

പ്രകൃതി എന്ന പെണ്‍കുട്ടി

പൂമരക്കൊമ്പ്
ചിണുങ്ങി നിന്ന ഊഷരമായ കാറ്റ്
ചിരി കൂമ്പിയ പൂവ്
വരണ്ട ഭൂമിക
ഘനീഭവിച്ച ആകാശം
ചുളിഞ്ഞു കിടന്ന കിഴവന്‍ കാള
വരണ്ട പൊയ്കയില്‍ സൂര്യനെ ധ്യാനിച്ച താമര
അതിലേ വഴി തെറ്റിയെത്തിയ
പെണ്‍കുട്ടി
മരത്തേല്‍ ഒന്നു തൊട്ടു
പൂക്കളെ നോക്കി
ആകാശത്തെയും
മേഘം ഒന്നിളകിയൊഴുകാന്‍ തുടങ്ങി
കാറ്റിന്റെ ശരീരം തണുത്തു
പൂവിന്റെ കണ്ണില്‍ സ്വപ്നം വിടര്‍ന്നു
ഭൂമി അതിന്റെ ഗര്‍ഭത്തില്‍ നിന്നും
പൂഴ്ത്തിയ ഗന്ധത്തെ പുറത്തെടുത്തു
അരുവിയിലേക്ക് മഴ മദിക്കുകയായിരുന്നു,അപ്പോള്‍.

കല്‍ക്കട്ടയിലെ മഴ

ഒരു ദിവസം തോന്നി
അഞ്ചാം നിലയുടെ മുകളില്‍ നിന്ന്
നോക്കുമ്പോള്‍
ആകാശം താഴെയെന്ന്
ശൂന്യതയില്‍ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന
മേഘം പോലെ മരങ്ങളെ തോന്നിച്ചു
അതിന്റെ വന്യമായ പച്ചപ്പില്‍ നിന്നും
ഊര്‍വ്വരമായ ഒന്ന്
എന്നെ തൊടാന്‍ കൈനീട്ടുന്നതു പോലെയും.
പൊള്ളുന്ന വെയിലില്‍ കാതമര്‍ത്തി കിടക്കവെ
എന്നെ തൊട്ടത്
നീയോ,
മഴയോ,
ബാല്യത്തിന്‍ ഏകാന്ത യാത്രകളില്‍
പിന്‍ വിളിയാല്‍ വിസ്മയിപ്പിച്ച മുളങ്കാടോ?

മഴ പോലെ ഒന്ന്........

വാക്കോ
തൊടലോ
വാഗ്ദത്തമോ
വിടരലോ
ഒറ്റയാവലോ അല്ല,
ഒന്നായ് തീര്‍ന്ന്
അതില്‍ നിന്നും ഒറ്റക്കൈയുയര്‍ത്തി
ലോകത്തെ ഇമപൂട്ടി തൊടുന്ന നിമിഷത്തിന്റെ
നിറയലാണ് പ്രണയം.
നീട്ടിയ കയ്യിലേക്ക്
എല്ലാ രസങ്ങളും ഒന്നിലേക്കൊതുക്കുന്ന മഴ
ആദ്യഹര്‍ഷം
പ്രകമ്പനമായി നിറയ്ക്കുന്നതു പോലെ.

ഒറ്റപ്പൂമരം

മഴ ഒന്നല്ല
എന്റെ മഴ
നിന്റെ മഴ
പല മഴകള്‍
നിനക്ക് മഴയാവുന്നതും
എനിക്ക് മഴയാവുന്നതും
പലതാണ്
നിന്റെ മഴയെ നീ സ്വകാര്യമാക്കുന്നു
എന്റെ മഴയെ ഞാനും
എന്നെ തൊട്ട് പേടിപ്പിച്ച മഴ
എന്നോടൊപ്പം നിറഞ്ഞു,കവിഞ്ഞു
എനിക്ക് മഴയോടൊപ്പം യാത്ര കഴിയും
നിനക്കോ
എന്റെ സംഗീതങ്ങള്‍ മഴയിലുണ്ട്
നിന്റെയോ
എന്റെ കണ്ണുനീര്‍ മഴയെ ഉലക്കാറുണ്ട്
നിന്റെയോ
മഴയോടൊപ്പം വിടര്‍ന്ന ഗുഹാമുഖങ്ങളില്‍
ഞാന്‍ ഒറ്റക്കിരിക്കാറുണ്ട്
മഴത്തുറസ്സില്‍
ചുവടുവെച്ച് പറക്കാറുണ്ട്
നനഞ്ഞ ഓര്‍മ്മകള്‍
മഴയാണെനിക്ക് കൊണ്ടു തരുന്നത്
എന്റെ രക്തം മഴയില്‍ കലര്‍ന്നിട്ടുണ്ട് ,
ആ രഹസ്യലഹരിയെ മുകില്‍വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ കൊണ്ട്
മറക്കുകയും
മായ്ക്കുകയും ചെയ്ത കൂട്ടായിരുന്നു മഴ
ഞാന്‍ സ്വപ്നം കൊള്ളുകയാണ്
ഞാനും നീയും ഒന്നിച്ച് പെയ്യുന്നൊരു നാള്‍,
വിജനമായ ചെരിവിലെ ഒറ്റപ്പൂമരമായ് നമ്മള്‍
ഉലയുന്നത്

വാക്കുകള്‍ ഉണ്ടാവുന്നത്

വാക്കുകള്‍ ഉണ്ടാവൂന്നത് ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നാണ്,
പ്രണയവും.
നിന്റെ പ്രണയവും വാക്കും
എനിക്ക് നദിയും ജലവും പോലെയാണ്,
ഒന്നില്‍ നിന്നൊന്നിനെ അടര്‍ത്താനാവാതെ.
നിന്റെ ഓരോ വാക്കിനും
പൊന്നും വിലയാണ്

കൊക്കുരുമ്മി ഉണര്‍ത്താന്‍ പൂക്കാലം

ഒരു ചെറിയ ഗ്രാമത്തില്‍
ചിമ്മിനി വെട്ടം നിഴല്‍ വീഴ്ത്തിയ ചുമരുകള്‍ക്കുള്ളില്‍
അവള്‍ മുഷിഞ്ഞ പുസ്തകത്തെ ഈണത്തില്‍ പാടി
അക്ഷരങ്ങളില്‍ അവള്‍ ആവേശത്തോടെ പടര്‍ന്നു
അതവള്‍ക്ക് ഒരു കോണിയായിരുന്നു.
പാമ്പും കോണിയും പോലെ മുകളിലേക്കും താഴേക്കുമായിരുന്നില്ല
മുകളിലേക്ക് ആകാശത്തോളം അനന്തതയിലേക്ക്
അവള്‍ ആഗ്രഹിച്ചു
മങ്ങിയ ലോകത്തില്‍ നിന്നും
പ്രകാശങ്ങളുടെ വിസ്തൃതിയിലേക്ക് അവള്‍
അവളെ സ്വപ്നത്തില്‍ ഉയര്‍ത്തി വെച്ചു
കാലങ്ങള്‍ കാതങ്ങള്‍ അവള്‍ താണ്ടി
ഒടുവില്‍ ഈ ബഹുനിലക്കെട്ടിടത്തിന്റെ ഏതോ നിലകളില്‍
അതിനേക്കാള്‍ മുകളില്‍ അവള്‍ ഉയര്‍ത്തിയ ശിരസ്സ്
കേള്‍ക്കുന്നതെല്ലാം സംഗീതം
കാണുന്നതെല്ലാം കാതരം
എന്നും അവളിലുണ്ടായിരുന്നു ഒരു പാവാടക്കാരി,
കൊക്കുരുമ്മിയുണര്‍ത്താന്‍ ഒരു പൂക്കാലവും.

പ്രണയഹിമം

വിരിഞ്ഞൊരു ഇതള്‍പ്പൂവില്‍
മഞ്ഞുരുക്കി വിരിയിച്ച
പളുങ്കുമണി പോലെ
കുളിരായ് നനയുന്നു നീ
കൊടും വേനലില്‍