അരുണ ശോഭം

നിഴല്‍ നട്ടുനട്ട് നടന്നു നമ്മള്‍ ...
വെയില്‍ വീണ നെറുകെയില്‍ തിരുകി നമ്മള്‍,
അരികുപോയ പുസ്തകങ്ങള്‍
നെല്‍പ്പാടത്ത് ഒളിഞ്ഞിരുന്ന കാറ്റ്
കണ്ണിറുക്കിയും കളിപറഞ്ഞും
വിളിച്ചു നമ്മെ പിന്‍വിളി
കിളിര്‍ത്ത മണ്ണില്‍
ഇരുന്നു നമ്മള്‍
വരഞ്ഞു നമ്മെ ചെമ്മെ.
പിറകെ വന്നവര്‍
കൈകള്‍ ചൂണ്ടി ‘ദേ’
എല്ലാവരും പോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നുവെന്നു
കാലടിപ്പാടുകള്‍ നോക്കിയുറച്ചു ..
മണിയൊച്ച കേള്‍ക്കല്ലേ കേള്‍ക്കല്ലേ എന്ന് ഉരുവിട്ട്
കുന്നു കയറി നമ്മള്‍, കുന്നിറങ്ങി നമ്മള്‍
എന്റെ തണല്‍ പറ്റി നീയും ..
നിന്നില്‍ പറ്റി ഞാനും .
ഒഴുക്കുചാലില്‍
നിന്റെ ചാട്ടം പിഴക്കുമ്പോള്‍
എന്റെ പാവാടയില്‍ ചളി ചിത്രങ്ങളായി .....



ഇന്നീ മദ്ധ്യാഹ്നത്തില്‍
തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍
നീളെ കിടക്കുന്ന പാടവും
വിരിച്ചിട്ട ഒരു വരമ്പും
വരമ്പിനൊടുവില്‍ തൊടിയും
തോടിക്കുമെലെ കുന്നും
കുന്നിന്‍ നെറുകയില്‍
സൂര്യന്‍ കൊഴിച്ചിട്ട
അരുണിമയും
മങ്ങിയ ശോഭയോടെ ......!!

ഒരില ജന്മം

കാറ്റിന്റെ കൂട്ടില്‍
ഒരിലക്കും തോന്നില്ല
താഴെ
ഒരിടം
ഒഴിഞ്ഞുകിടപ്പെന്ന്.

മേഘത്തെ കണ്ണുവെക്കുന്ന
ബാഷ്പത്തിനും
തോന്നില്ല
മഴയില്‍ മുഴക്കമായ് പതിക്കുമെന്ന്

ഒന്നിനോടൊന്നായ് ഇണങ്ങുവാനും
ഒന്നില്‍ നിന്നോന്നായ്
അടരുവാനും
തിരിനീട്ടും
ഒരിതള്‍
ഞാന്‍.

അമ്മയോര്‍മ്മ

ഓര്‍മ്മയാണമ്മ
പൂപ്പൊലികളായൊരോര്‍മ്മ
നിലാവിന്‍ തെളിച്ചമായൊരോര്‍മ്മ

അണകെട്ടിയ നീര്‍ക്കെട്ടിന്‍
പ്രകമ്പനം പോലൊരോര്‍മ്മ
വെയിലിന്‍ എരിയല്‍ പോലൊരോര്‍മ്മ
മഴതന്‍ താളത്തിന്‍ ചടുലമായൊരോര്‍മ്മ
കണ്ണീര്‍ കലരും കിതക്കുമൊരോര്‍മ്മ
കണ്ണായ് പൊതിയും കവചമായൊരോര്‍മ്മ
അകന്നു പോം അകലത്തിന്‍ വിരഹമാ‍യൊരോര്‍മ്മ
അരികത്താവുമ്പോള്‍ നിഴലിന്‍ തണലായൊരോര്‍മ്മ
കണ്ണുകളടയുമ്പോള്‍ കരള്‍കവിയാനൊരോര്‍മ്മ
മരുഭൂമിയില്‍പ്പെടുമ്പോള്‍
മഴയായൊരോര്‍മ്മ
മഴനൂലിന്‍ തുഞ്ചത്ത് മാരിവില്‍
പൂക്കുമ്പോള്‍

അരുമയാമൊരമ്മയോര്‍മ്മ

അകം ഒരു വീട്

അകമേ ഞാനറിയുന്നു,
പാറും തൂവലെന്ന്
അതിരുകളറിയാ
കുതിപ്പെന്ന്
ആകാശപ്പേടിയുള്ള
അശക്തയെന്ന്
അരികുകള്‍
പൊടിഞ്ഞു പോകുന്ന
കൂടെന്ന്
ചൂടാറിയ
അടയിരിപ്പെന്ന്
പകല്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നൊരു
ഒറ്റയെന്ന്
ഉറവു പരതുന്ന
ദാഹമെന്ന്
കാറ്റില്ലാ
ചില്ലയെന്ന്


ഏകാന്തത
പല മുറികളുള്ള വീടാണെനിക്ക്.

മറു(രു)ഭാഷ

നക്ഷത്രങ്ങള്‍
എത്രയെത്ര?
ചത്തതെത്ര,
ജീവനെത്ര?


ഒടുവില്‍
ഞാന്‍
കണ്ടെടുത്തു,
ഭൂമിയുടെ
മുഴുവന്‍
ചിത്രങ്ങളും
നിന്റെ
കണ്ണില്‍
മിഴിച്ചു.
ഒന്ന്
മാത്രം
അതില്‍
നിഴലിച്ചില്ല.


പ്രണയത്തിന്റെ
മറു(രു)ഭാഷ
അതാണ്.
എപ്പോഴും
ഒന്ന്
പുറത്ത്,
എല്ലാം
അകത്താവുമ്പോഴും.

ജലശില്പം

ബാല്യം
മഴയിലേക്ക്
നീട്ടിയത്
ഒറ്റക്കൈയ്യായിരുന്നില്ല
മഴയുടെ മതില്‍ക്കെട്ടിനുള്ളില്‍
ഇക്കിളിപ്പെട്ടു നമ്മുടെ സ്വകാര്യം
തെറിച്ച മഴയില്‍
കാഴ്ചകള്‍ മാഞ്ഞു പോകവെ
കണ്ണിരുട്ടില്‍ ഞാന്‍ വരച്ചു
വിരിഞ്ഞ മഴവില്ലുകള്‍
മിന്നലും ശബ്ദവുമായി
മഴകള്‍ മുരളവെ
കാലം നമുക്കിടയിലും വരച്ചു
കഠിനമാം നിഴല്‍ രേഖ.


ജലശില്പമായ്,
ഈ വേനല്‍ക്കുടീരത്തില്‍ ഞാന്‍.

മഴവീട്

മഴ മേല്‍ക്കൂരയിട്ട
വീടെനിക്കിഷ്ടം
(നശിച്ചമഴയെന്ന് ശപിച്ച
അമ്മ വേനലില്‍ പൊരിയുന്നത്
ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്)
ഒറ്റ വീടില്ല
മഴ
വേനല്‍
മഞ്ഞ്
ഓരോ കാലത്തും
ഓരോന്ന് മേല്‍ക്കൂരയാവുന്നു.
മാര്‍ബിളെന്നോ
ടെറസെന്നൊ
ഓടെന്നൊ
ഓലയെന്നോ
വകഭേദങ്ങളില്ല,
ഉള്ളത് ഋതുഭേദങ്ങള്‍
മനുഷ്യരിലെന്ന പോലെ
അത്
പുതുമയും വ്യത്യസ്ഥതയും
നിര്‍മ്മിക്കുന്നു.
മേല്‍ക്കൂരയുടെ പഴക്കം നോക്കി
കാലം പറയും
അഴിച്ചു പണിയാറായി.
വാര്‍ഷികവളയങ്ങള്‍ നോക്കി
മനുഷ്യന്‍ പറയും
ഇനി,പുതുജന്മം.

എന്റെ മഴ

ഓരോ മഴയിലേക്കും ഒരു കുതിപ്പുണ്ട്,
പ്രണയത്തിന്റെ കൈപ്പിടിയിലേക്കെന്ന പോലെ.


ഭൂഗര്‍ഭങ്ങള്‍ ഇന്ന് സുഗന്ധമഴിച്ചത്
മഴയെക്കുറിച്ച് പറയാനാണ്.
ഓരോ സുക്ഷിരങ്ങളേയും
കടന്ന്
എന്നെ അവ
പൊതിയുന്നു




ചിന്നംവിളിച്ചൊരു ഒറ്റയാന്‍ ,
അദ്യം.
പിന്നെ
ചെറുതും വലുതുമായവ


ഉടലുലഞ്ഞൊരു നൃത്തം പോല്‍ മഴ
ചാഞ്ഞും ചരിഞ്ഞും വിരിഞ്ഞുമങ്ങിനെ..........
വീശിയെറിഞ്ഞ മുടിക്കെട്ടു പോല്‍ മഴ
ആകാശവില്ലില്‍ അഴകായങ്ങിനെ.........

പൂമരം

മണ്ണ് മുറുകെ പിടിച്ചൊരു വിത്ത്
സൂര്യന് തല നീട്ടും പോല്‍
നിന്റെ പ്രണയത്തില്‍ നിന്നും
ഞാനൊരു പൂമരമാകുന്നു

ഞാന്‍ ഒരു പൂമരമാകുന്നതിങ്ങനെ

സൂര്യന്‍ ഏല്‍ക്കാതെ
ഒരു ജലകണിക
കാറ്റിനെ തൊടാതെ
ഒരു മരപ്പൊത്ത്
വിരലേല്‍ക്കാത്ത
ഒരു ശരീരം
ഓര്‍മ്മകളില്ലാത്ത
ഒരു മനസ്സ്
നിന്റെ ഒരു വാക്കില്‍ നിന്നാണ്
ഞാന്‍ പൊടിച്ചു തുടങ്ങിയത്.

കല്ലിന്റെ ജന്മാന്തരങ്ങള്‍

കാലമേറെയെന്നാകിലും
ജലമീച്ചിറകില്‍ പറന്നീടുകിലും
അരൂപിയാമീ ജന്മത്തിന്‍
തൊട്ടുമുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്നു
ധ്യാനത്തിന്‍ ശില പോല്‍ നീ

ഉള്ളംകയ്യിലെടുക്കുന്നു എന്നെ നീ
കൈവിടുന്നു ഞാന്‍ ജലശയ്യയെ
ഉള്ളിലുറയും തണുപ്പിനെ
ചേര്‍ത്തു വെക്കുന്നു
നിന്‍ ചുടുവേര്‍പ്പിന്‍ നെഞ്ചകമെ

കല്ലിനുമുമ്പൊരു ജന്മത്തെ
ഓര്‍ത്തെടുക്കുന്നു നീ
അടയുന്നു നിന്‍ കണ്ണുകള്‍
പാതിയില്‍


കൊടിയ ഭക്തിയോ
മുറിയാത്ത പ്രണയമോ നിന്നില്‍

ഇനിയെത്ര കാലങ്ങള്‍
ഇനിയെത്ര രൂപങ്ങള്‍
ശിലയായ് കനമേറുമീ കഠിന ജീവിതം.

അവന്‍

എന്തെ മൌനം?
ഉം
എങ്കിലും?
ഒന്നുമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞില്ലെ
വീട്ടില്‍ എന്തെങ്കിലും?
നോ
ഒഫീസില്‍?
ഇല്ല
എന്നാ ഒന്നു ചിരിച്ചൂടെ?
വരണില്ല
ഇക്കിളിപ്പെടുത്തട്ടെ?
പോ
പിന്നെന്താ?
എന്നോടെന്താ ഇങ്ങിനെ
എങ്ങിനെ?
എത്ര നാളായി മിണ്ടിയിട്ട്
അതാണോ?
അതെ
എന്നാ ഞാന്‍ പറയട്ടെ.ഇത്രയുംനാള്‍ ഞാന്‍ മൌനമായി ഇരിക്കയായിരുന്നു.
ഉറഞ്ഞു പോകാനല്ല.ഉണരാന്‍,ഒരു പാടു വിശേഷമായി നിന്നോടൊപ്പം കൊത്തിപ്പെറുക്കി നടക്കാന്‍.

ഇമ

ഉമ്മറത്തിണ്ണയിലെ
വലിയ കരിങ്കൽ തൂണിലേക്കുള്ള
എന്റെ ചായലിന്
ശില്പത്തിന്റെ
രചനാ ചാതുരിയുണ്ടെന്ന്
നിന്റെ ക്യാമറക്കണ്ണു പറഞ്ഞു ,
കല്ലേത് എന്ന് നീ‍ ക്ലിക്ക് ചെയ്തില്ല.


കാത്തിരുപ്പിൽ കല്ലിച്ചുപോയ
ജീവനെ നീ കണ്ടില്ല.

ഏകാന്ത രാത്രികളിൽ
മഴത്തുള്ളിക്ക് കല്ലിന്റെ കനമുണ്ടെന്ന്
ഞാനറിയുന്നു,ശില്പത്തിന്റെ ജീവനും.

കണ്ണടച്ച് ഫോക്കസ് ചെയ്താൽ
ശൂന്യതയിൽ നിന്നും
നിന്നെ രൂപപ്പെടുത്തുന്ന വിദ്യയും
ഇപ്പോൾ എനിക്ക് വശമായി.